Rozpatrywano również możliwość istnienia pewnego rodzaju „pamięci chemicznej”. Najprostszą analogię stanowi bateria akumulatorów, w której chemiczne substancje magazynują „elektryczność”. Aby taka pamięć była specyficzna, musi występować jakaś forma kodowania: można tu użyć analogii do pewnych rozwiązań w nowoczesnych maszynach liczących, jak również analogii z dziedziny współczesnej genetyki chemicznej ’ Badania eksperymentalne wskazują, że po- i Analogię-z dziedziny genetyki stanowi fakt, że cała struktura dojrzałego organizmu przekazywana jest przy poczęciu za pośrednictwem skomplikowanych drobin DNA (kwasu dezoksyrybonukleinowego), samopowielająeej się substancji, która ma niezmienną strukturę i jest dobrym, stałym kodem rozwoju organizmu. Rozwój ten dokonuje' się dzięki łączeniu się aminokwasów w proteiny, którym to procesem kieruje przypuszczalnie wzajemne oddziaływanie pomiędzy DNA i RNA (kwas rybonukleinowy) (Lederberg, 1960) (przyp. aut.). między neuronem a otaczającymi go proteinami z podporowej struktury komórek (komórki glejowe) zachodzą procesy wzajemnej wymiany chemicznej o doniosłym znaczeniu (Galambos, 1961). Komórki glejowe stanowią około 80% komórek mózgu, lecz do niedawna przypisywano im jedynie podporowe i odżywcze funkcje, ponieważ z pozoru nie brały one bezpośredniego udziału w przewodzeniu impulsów przez włókna. Ostatnio jednakże stwierdzono, że pobudzenie komórek glejowych wywołuje reakcję elektryczną i mechaniczne kurczenie się (Hild, Chang i Tasaki 1958). Jest więc możliwe, że komórki te stanowią pewien rodzaj pomocniczego układu, kodującego zapamiętywane informacje. Możliwe, że pamięć jest zakodowana chemicznie i że jest gotowa obudzić się, gdy zostanie wydzielony odpowiedni enzym dzięki aktywizacji określonego zespołu neuronów, których czynność wiąże się ze zmagazynowanym materiałem (Hyden, 1961).
Do zainteresowania biochemią mózgu przyczyniły się również eksperymenty, które ujawniły pewne różnice składu chemicznego (zwłaszcza pod względem ilości substancji, zwanych acetylocholiną i cholinesterazą) w mózgach inteligentniejszej i bardziej tępej odmiany szczurów (Rosenzweig, Krech i Bennett, 1960).
Chociaż jest rzeczą prawdopodobną, że pamięć jest jakoś umiejscowiona w synapsach, punkty przechowywania obrazu jakiegoś jednego zdarzenia mogą być rozsiane w różnych częściach mózgu. Koncepcja pamięci zmagazynowanej chemicznie nie wymaga ścisłej lokalizacji pamięci. Możemy wyobrazić ją sobie jako rodzaj kartoteki, w której każda informacja jest zarejestrowana parokrotnie. Wówczas, mimo że zaginie któraś karta, informacja zawarta w niej będzie dostępna gdzie indziej. W mózgu nie ma jakiegoś jednego „ośrodka pamięci”.
Zakończyliśmy przegląd głównych układów organizmu, które przyczyniają się do jego integracji i umożliwiają współdziałanie z otoczeniem. Obecnie możemy przystąpić do rozważenia pewnych ogólnych problemów poziomu funkcjonowania w zachowaniu przystosowawczym, tj. takim zachowaniu, które powoduje przystosowanie organizmu do zmiennego środowiska.
Leave a reply