Dziecko musi ustalić swoje miejsce w społeczeństwie otaczających go ludzi i ostatecznie zająć to miejsce jako mężczyzna lub kobieta. Bardzo istotne znaczenie dla tego procesu mają członkowie jego własnej rodziny: matka, ojciec, bracia i siostry.
Ponieważ rodzice są postaciami dominującymi i stanowią główne źródła zarówno przyjemności, jak i zakazów, postawy dziecka w stosunku do nich są mieszaniną pragnień przypodobania się i protestu. W naszej kulturze w trzecim roku życia często występuje okres charakteryzujący się przekornym i negatywistycznym zachowaniem. Być może, że wraz ze zdobyciem swobody poruszania się i ze wzrostem umiejętności manipulacyjnych dziecko broni swej indywidualności i sprawdza swoje siły, odmawiając spełniania życzeń rodziców. Jego ulubionym słowem staje się ,,nie”. To negatywistyczne stadium nie jest nieuniknione, nie występuje ono u wszystkich dzieci, jednakże spotyka się je dość powszechnie, a rodzice i wychowawczynie w przedszkolach muszą być na nie przygtowani.
Aczkolwiek pomiędzy dziećmi a rodzicami odbywa się coś w rodzaju próby sił – z okresami negatywizmu i buntu – długotrwały wpływ rodziców polega na tym, że są oni dla dzieci wzorami do naśladowania, czyli osobami, z którymi one się identyfikują. Rola mężczyzny jest tą rolą, którą chłopiec będzie ostatecznie odgrywał w społeczeństwie, a mężczyzną, którego zna najlepiej, jest jego ojciec. Podobnie dziewczynka uczy się roli kobiety od swojej matki. Zarówno ojciec, jak i matka poprzez swoje wzajemne stosunki pomagają dzieciom obojga pici w przyswajaniu odpowiedniej roli.
Leave a reply