O przebiegu rozwoju człowieka, jak i innych organizmów, decyduje dojrzewanie i uczenie się. Badania nad dojrzewaniem wykazują, że rozwój postępuje we właściwym dla danego organizmu tempie stosunkowo niezależnym od otoczenia, aczkolwiek środowisko musi podtrzymywać go, dostarczając niezbędnego minimum pobudzeń zewnętrznych. Rozwój embrionalny stanowi dobry przykład dojrzewania we względnie jednolitym środowisku. Badania nad transplantacją u niższych zwierząt 'dowiodły istnienia pewnej plastyczności, lecz jest ona dosyć ograniczona, co by oznaczało, że zasadniczy schemat rozwoju organizmu jest z góry założony w jego tkankach.
Odruch „podążania za”,, czyli tzw. imprinting, dzięki któremu małe kaczęta we właściwym czasie zaczynają podążać za jakimkolwiek najbliższym przedmiotem poruszającym się w odpowiedni sposób, świadczy o wzajemnym współdziałaniu między wynikającą z dojrzewania gotowością do wykonywania jakiejś czynności a stwarzanymi przez środowisko możliwościami.
Inne badania nad rozwojem młodych zwierząt wskazują na potrzebę odpowiednich pobudzeń, niezbędnych dla wytworzenia się właściwych reakcji na środowisko, składające się zarówno z rzeczy martwych, jak i innych organizmów.
Z badań nad niemowlętami i dziećmi wynika szereg zależności pomiędzy dojrzewaniem a ćwiczeniem. (1). Najłatwiej opanować te umiejętności, które opierają się na aktualnie rozwijających się formach zachowania. (2) Tempo rozwoju pozostaje jednakowe niezależnie od zmienności bodźców zewnętrznych. (3) W miarę dojrzewania organizmu mniej ćwiczeń potrzeba do osiągnięcia danego poziomu sprawności. (4) Ćwiczenia stosowane przed osiągnięciem gotowości rozwojowej mogą nie przynieść wcale polepszenia wyników lub jedynie chwilowe polepszenie, (5) Przedwczesne ćwiczenie, jeśli kończy się niepowodzeniem, może przynieść więcej szkody niż pożytku.
Proces uspołeczniania rozpoczyna się w chwili urodzenia. Ponieważ oczekuje się, że niemowlę stanie się osobą spożywającą trzy posiłki w ciągu dnia, chociaż więc wymagania w stosunku do niemowlęcia muszą być dostosowane do jego potrzeb, to w rozkładzie karmienia dąży się do tego celu. Te aspekty karmienia mogą być pod względem psychologicznym równie ważne, jak należyte odżywianie. Eksperymenty z małpkami, w których to eksperymentach stosowano „sztuczne matki”, stanowią obrazową ilustrację potrzeby właściwego kontaktu cielesnego. Potwierdzają one wyniki otrzymane w badaniach nad dziećmi oddzielonymi zbyt wcześnie od swych matek: u dzieci tych wystąpiły różne objawy zaburzeń.
Leave a reply