Szczęście w małżeństwie

Burgess i Wallin (1953) zbadali 1000 zaręczonych par przed ślubem, a następnie 666 z nich w trzy do pięciu lat po ślubie Znaleźli oni korelację + ,31 dla mężów i +,27 dla żon, czyli wartości podobne do ustalonych przez Kelly’ego. Znaczenie tych badań polega na tym, że wykazały one, iż niektórzy ludzie mają większe szanse szczęśliwego pożycia w małżeństwie niż inni. Można chyba tylko do pewnego stopnia określić, czy ktoś będzie dobrym partnerem we współżyciu na podstawie znajomości jego charakteru i rodzaju jego przeżyć przed ślubem. Korelacje są jednak zbyt niskie, by testy te mogły zdobyć większe znaczenie dla celów poradnictwa indywidualnego.

Stałość cech osobowości jako wyraz ciągłości rozwoju dobrze ilustruje fakt, że czynniki pozwalające na najtrafniejsze przewidywanie szczęścia w małżeństwie, biorą swój początek we wczesnym dzieciństwie. Można tu wymienić szczęśliwe pożycie rodziców, brak konfliktów z matką i ojcem, przywiązanie do rodziców oraz do braci i sióstr, atrakcyjność ojca (w przypadku córki) lub matki (w przypadku syna). Każdy z tych czynników zwiększa prawdopodobieństwo szczęśliwego małżeństwa, gdy dziecko dorośnie.

W badaniach kalifornijskich stwierdzono, że jedną z pozycji wykazujących związek z wynikami testu szczęśliwości małżeńskiej było pytanie o szczęśliwe dzieciństwo. Ci, którzy wspominali swoje dzieciństwo jako na ogół szczęśliwe, uzyskiwali wyższe wyniki w teście szczęśliwości małżeńskiej niż ci, którzy wspominali je jako niezbyt szczęśliwe.

Jeżeli mąż i żona mieli szczęśliwe dzieciństwo, jest to pomyślną wróżbą dla powodzenia ich małżeństwa. Według naszych danych żadna inna pozycja dotycząca przeszłości nie ma większego znaczenia… Ma ona daleko większą wagę niż takie pozycje, jak właściwe uświadomienie w sprawach seksualnych, wychowanie religijne, młodzieńcze „pieszczoty” czy nawet przedmałżeńskie stosunki”3.

Metody wychowawcze stosowane w domu są również pozycją prognostyczną dla późniejszego szczęścia lub niepowodzenia w małżeństwie. Jak można by oczekiwać na podstawie rozważań w rozdziale trzecim, najkorzystniejszym typem metody wychowawczej jest metoda zdecydowana, lecz niezbyt surowa (ryc. 4-12), zaś najmniej korzystnym – nierówna i niekonsekwentna, Zależności te występują