Od początków badań nad inteligencją istniały dwa zasadnicze trendy: jeden opowiadał się za użyciem testów niewerbalnych, drugi zaś – testów werbalnych, czyli testów, w których instrukcje są podawane słownie, również odpowiedzi mają często taki charakter.
Testy niewerbalne mogą być używane w przypadku ludzi, którzy nie znają danego języka lub nie są wykształceni. Często korzysta się z nich w badaniach osób niedowidzących lub niedosłyszących oraz dzieci upośledzonych, które gorzej wypadają w testach werbalnych.
W tego typu testach badana osoba może otrzymać polecenie ułożenia klocków o różnych kształtach, nakreślenia ścieżki w labiryncie albo też instrukcję dorysowania brakujących części obrazka.
Testy werbalne są oczywiście inne. Akcent kładzie się na rozumienie słów – szczególnie dotyczy to testów słownikowych. Konieczna jest znajomość języka, nawet jeśli badaniu podlega cecha zdolności do myślenia przez analogię, jak na przykład w pytaniu „Co wiąże się z trawą w podobny sposób jak »niebieski« wiąże się z niebem?”
Pierwszy użyteczny test inteligencji ogólnej opracował na początku tego stulecia francuski lekarz i psycholog ALFRED BINET. Wymagał on od dziecka wypełnienia prostych poleceń: nazwania znanych przedmiotów, skopiowania określonych wzorów, wymyślenia rymów, powiedzenia, co by zrobiło w pewnych codziennych sytuacjach, podania definicji słów itp. Był to test obejmujący zarówno zadania werbalne, jak i niewerbalne.
Binet, pod wpływem współpracy z Simonem, zmodyfikował pierwotny test, przekształcając go w użyteczne narzędzie do badania inteligencji dzieci i młodzieży od trzeciego do osiemnastego roku życia. Test ten znany jest jako skala inteligencji Bineta-Simona. Poniżej przytaczamy kilka przykładów oryginalnej skali opublikowanej w 1908 roku, wskazującej, jakie zdolności dzieci uważano za przeciętne dla wieku trzech i siedmiu lat.
– TRZY LATA
– Umiejętność pokazania oczu, nosa i ust.
– Powtórzenie dwóch liczb.
– Umiejętność podania swego nazwiska.
– Nazwanie przedmiotów na obrazku.
– Powtórzenie zdań zbudowanych z sześciu sylab.
– SIEDEM LAT
– Umiejętność nazwania brakujących elementów niekompletnego obrazka.
– Znajomość liczby palców każdej ręki bez liczenia.
– Umiejętność przerysowania rombu.
– Powtórzenie pięciu liczb.
– Policzenie trzynastu groszy.
– Znajomość nazw czterech popularnych monet.
Skala Bineta-Simona została poddana ponownej modyfikacji przez LEWISA M. TF.RMANA i MILESA. Znana jest obecnie jako skala inteligencji Stanford-Bineta. Test ten musi być przeprowadzany
Terman opracował kolejną, drugą wersję amerykańskiej adaptacji skali inteligencji Bineta-Simona w 1937 roku (pierwszą opracował sam w 1916 roku) wraz ze swoją współpracowniczką Maud A. Merrill (1888- -1978). Skala ta była znana pod nazwą Stanford-Binet Intelligence Scalę (przyp. red. nauk ). przez doświadczoną osobę siedzącą naprzeciwko osoby badanej. Badana może być jednocześnie tylko jedna osoba, a trwa to od godziny do dwóch godzin.
Od początków badań nad inteligencją do czasów dzisiejszych stworzono wiele testów wymagających jedynie kartki i ołówka, które można stosować w dużych grupach dzieci lub dorosłych, a które może przeprowadzać nauczyciel lub inna odpowiednio przeszkolona osoba. Testy te zawierają zasadnicze elementy logicznego i twórczego myślenia, rozwiązywania problemów, wyciągania wniosków oraz inne zadania umysłowe oparte na zdolnościach uważanych za wrodzone i mało zależne od ćwiczeń praktycznych. Poniżej przytaczamy niektóre typowe zadania z tego rodzaju testów inteligencji:
Leave a reply