Jeśli przebadamy to samo dziecko dwukrotnie za pomocą tego samego testu po wystarczająco długim czasie, by zapomniało zawarte w nim pytania, to okaże się, że wyniki poprawiają się w miarę dorastania. Z pewnością dziecko uzyska lepszy wynik w wieku lat ośmiu niż w wieku czterech lat.
W końcu nadchodzi jednak taki moment, kiedy uzyskane wyniki nie ulegają dalszej poprawie. Mówimy wówczas, że dziecko osiągnęło dojrzałość umysłową. Człowiek nie przestaje się uczyć wraz z osiągnięciem umysłowej dojrzałości, nie wykazuje już jednak wzrostu zdolności udzielania odpowiedzi na pytania zawarte w testach inteligencji. Nadal może jednak rozwijać umiejętność lepszego odpowiadania na pytania z dziedziny swych studiów i specjalizacji zawodowej.
Trudno jednoznacznie określić, kiedy dana osoba osiąga dojrzałość umysłową – podobnie jak trudno jest określić, w którym dokładnie momencie przestaje rosnąć. Psychologowie sądzą, że następuje to pomiędzy czternastym a osiemnastym rokiem życia. Powszechnie akceptuje się średnio wiek piętnastu lat.
Wyobraźmy sobie dwie umysłowo dojrzałe osoby w tym samym wieku (przyjmijmy, że nazywają się Smith i Jones). Załóżmy, że Smith potrafił w wieku pięciu lat odpowiedzieć na pytania, na które Jones udzielał właściwych odpowiedzi dopiero w wieku dziesięciu lat. Przypuśćmy także, że Jones jest osobą o normalnej inteligencji. Ponieważ Smith wykazywał się w wieku pięciu lat inteligencją właściwą dla dziesięciolatka, powiemy, że Smith osiągnął umysłowy wiek dziesięciu lat, gdy jego wiek życiowy wynosił pięć lat.
Co zatem jest inteligencją normalną? Binet i Simon uznali, że dane dziecko ma inteligencję normalną, jeśli potrafi wykonać zadania, które wykonuje połowa dzieci w jego wieku. Na przykład, połowa dzieci w wieku trzech lat potrafi wskazać własny nos, uszy i usta, powtórzyć dwie liczby, podać swoje nazwisko, powtórzyć sześciosylabowe zdanie. Dlatego też Binet i Simon uznawali za normalnego lub przeciętnego takiego trzylatka, który potrafił wyżej wymienione zadania wykonać.
Leave a reply