Poziomy inteligencji

Iloraz inteligencji odpowiadający liczbie 100 określiliśmy jako „normalny”. Być może odpowiedniejszy byłby tu termin: „przeciętny”. Dzieci, które osiągają I.I. znacznie poniżej normy określonej dla całej populacji, wymagają zwykle dodatkowych zabiegów edukacyjnych. Dzieci, których 1.1. wynosi 50 i mniej, są klasyfikowane jako upośledzone i kieruje się je zwykle do zakładów

Więcej – i poprawnie – na temat obliczania wartości I.I. w Skalach Inteligencji opracowanych przez Davida Wechslera (1896-1981) w: Brzeziński J. (1993) Standardowe skale wyników WAIS-R: skala dewiacyjnych ilorazów inteligencji i skala wyników przeliczonych, w: J. Brzeziński, E. Homowska (red.), Skala Inteligencji Wechslera WAIS-R. Polska adaptacja, standaryzacja, normalizacja i wykorzystanie w diagnostyce psychologicznej (s. 84-99). Warszawa: Wyd. Nauk. PWN (przyp. red. nauk.). specjalnych, tzw. szkół życia. Uważano kiedyś, że dzieci te nie nadają się wcale do nauki, okazało się jednak, że można je nauczyć wielu prostych umiejętności. Te, których I.I. mieści się w przedziale 45 – 80, określa się jako edukacyjnie upośledzone. Wymagają one szkolnictwa specjalnego.

Po przeciwnej stronie skali I.I. sytuują się osoby o wysokiej inteligencji. Inteligencja większości wybitnych ludzi mieści się w tym właśnie przedziale. Osoby te zwykle dość wcześnie przejawiają swój talent i w rozwoju znacznie wyprzedzają rówieśników. Wbrew obiegowym opiniom ludzie wysoce inteligentni przystosowują się zazwyczaj do problemów życia znacznie lepiej niż osoby o inteligencji przeciętnej. Osiemdziesiąt procent osób z tej grupy, stanowiącej mniej niż 1% populacji, podejmuje studia wyższe. Uzyskują lepsze oceny, osiągają więcej stopni naukowych, piastują więcej wyższych urzędów, rzadziej się rozwodzą i rzadziej umierają przedwcześnie (co do mniejszej liczby rozwodów, to może ona być zdeterminowana różnorakimi czynnikami, wliczając w to również czynnik ekonomiczny).

Wszystko, co powiedzieliśmy powyżej, odnosi się także do geniuszy. Ich niezwykłe zdolności ujawniają się bardzo wcześnie. Bywa, że ludzie ci umieją czytać w wieku dwóch lat, a mając cztery lata, opanowują biegle język obcy. Choć, co prawda, zaburzenia umysłowe rzadko wśród nich występują, jednak mogą oni napotykać poważne problemy w trakcie swego społecznego i emocjonalnego rozwoju.