Mamy tendencję, aby grupować w naszej percepcji te elementy, które są blisko siebie. Spoglądając na rycinę 12, dis abl est ish widzimy cztery grupy, po trzy litery każda. Mimo że nic w tej formie nie znaczą, widzimy je jako disablestish. Tym niemniej, gdybyśmy przybliżyli je do siebie, nie widzielibyście już czterech grup, ale raczej jedno, tak samo bezsensowne słowo: disablestish.
W oglądaniu wzoru takiego jak na rycinie 13 przeważają dwa czynniki. Widzimy kropki jako proste linie, a nie jako oddzielne punkty. Poza tym, kropki grupują się raczej jako dwie ciągłe linie, a nie jako cztery krótkie linie spotykające się w centralnym punkcie. Jest to czynnik zwany ciągłością, który ilustruje nasze naturalne przeciwstawianie się łamaniu ciągłego strumienia linii, wzoru czy projektu w świadomości percepcyjnej.
Jeśli patrzymy na kształty geometryczne na rycinie 14, widzimy je jako trójkąt, koło i czworobok. Mimo że nie są całkowite, istnieje silna skłonność, żeby postrzegać je jako zamknięte całości. Tak więc, mamy tendencję do umysłowego wypełniania lub „zamykania” trójkąta, koła, kwadratu czy trapezu. Jest to związane ze zjawiskiem zamykania w percepcji. Można to określić jako organizującą tendencją do uzupełniania nie dokończonego wzoru.
Leave a reply