Dojrzewanie a ćwiczenie – dalszy opis

W miarę dojrzewania organizmu mniej ćwiczeń potrzeba do osiągnięcia danego poziomu sprawności. Z wielu eksperymentów wynika, że starsze dzieci wynoszą więcej niż młodsze z tej samej ilości ćwiczeń. Dojrzewanie stwarza więc pewną gotowość do specyficznych rodzajów uczenia się. Powyższe uogólnienie stosuje się tylko do okresu wzrostu: po osiągnięciu stanu dojrzałości może się nawet rozpocząć spadek tempa uczenia się.

W pierwszych pięciu klasach szkoły podstawowej przeprowadzono eksperyment nad pisaniem na maszynie. Po roku praktyki dzieci w drugiej klasie pisały z przeciętną szybkością mniejszą niż pięć słów na minutę, podczas gdy dzieci w piątej klasie pisały z przeciętną szybkością dziesięciu słów na minutę. Zawsze w wyższej klasie przeciętny zysk z całorocznej praktyki był większy niż w klasie niższej.

Eksperyment ten trwał dwa lata. Stwierdzono, że dzieci, które miały za sobą dwa lata ćwiczeń, nie pisały na maszynie szybciej niż dzieci z tej samej klasy, które miały tylko rok treningu (Wood i Freeman, 1932).

Wyniki tego eksperymentu pokazują, że końcową szybkość pisania na maszynie zależy bardziej od poziomu dojrzałości niż od ilości ćwiczeń w pisaniu, co zgadza się z podaną wyżej zasadą, że organizm bardziej dojrzały uczy się łatwiej.