Jak można wytłumaczyć te rezultaty? W układzie- nerwowym musi istnieć jakiś regulator, który kontroluje popęd pragnienia, podobnie jak termostat kontroluje temperaturę w pomieszczeniu. Ustalono eksperymentalnie okolicę w podwzgórzu, gdzie może zachodzić taka regulacja. Pierwsze eksperymenty sprawdzające tę teorię przeprowadzono na kozach, a otrzymane wyniki zweryfikowano później na innych zwierzętach. Jeśli do trzeciej komory (wypełnionej płynem jamy w mózgu, znajdującej się blisko podwzgórza) wstrzyknąć nieco roztworu soli, koza wypija ogromną ilość wody. Wstrzyknięcie czystej wody nie wywołuje takich objawów (Andersson, 1953), Wypływa stąd wniosek, że musi istnieć jakiś „ośrodek mózgowy” wrażliwy na potrzebę wody istniejącą w organizmie i regulujący pragnienie: powstaje przypuszczenie, że mogą istnieć takie „ośrodki” i dla innych popędów: Można wykształcić specyficzne pragnienia innych płynów, takich jak kawa, herbata lub napoje alkoholowe. Popęd pragnienia, podobnie jak popęd głodu, może być modyfikowany przez doświadczenie.
Deutsch (1960) wysunął pomysłowe przypuszczenie, że akt picia (i smakowania) wysyła do mózgu pewien rodzaj „gaszących pragnienie” informacji, regulując w ten sposób ilość wypijanego płynu. Spragnione zwierzę wymaga więcej takich „informacji” i dlatego pije więcej. Celem sprawdzenia swej teorii Deutsch badał picie słonego roztworu soli przez szczury. Przyjął on, że jednostka roztworu soli będzie mniej gasić pragnienie niż jednostka zwykłej wody – tak jak gdyby sól „rozcieńczała” wodę. Jeśli spragnionemu zwierzęciu pozwolić pić, ile chce, słonej wody i zwykłej wody, to rzeczywiście roztworu soli wypije ono więcej (Deutsch i Jones, 1959). Jeśli jednak ilość płynu jest ograniczona (zwierzę może wypić tylko określoną jej ilość), to będzie ono, zgodnie z przewidywaniami, wolało pić zwyczajną wodę .
Leave a reply