Gdy dzieci przechodzą okres szybkiego wzrostu, w którym występują często znaczne różnice pomiędzy rówieśnikami, przewidywanie ostatecznej jego wysokości budzi nierzadko pewne zainteresowanie.
Istnieje formuła, służąca do przewidywania wysokości, oparta na wysokości rodziców (Gray, 1948), Aby wyznaczyć ostateczną wysokość chłopca, należy dodać wysokość ojca do wysokości matki, przy czym wysokość matki powinna być pomnożona przez 1,08, wynik należy podzielić przez 2. Wysokość dziewczynki można znaleźć, dodając wysokość matki do wysokości ojca pomnożonej przez 0,923, a sumę podzielić przez 2. Pewną przeszkodę w stosowaniu tej formuły stanowi fakt, że dzieci są dziś raczej wyższe, niż by to wynikało z wysokości ich rodziców, tak że obecnie trzeba dodawać parę centymetrów do wartości otrzymanej według tej formuły (Bayley, 1954).
Inna formuła uwzględnia wysokość dziecka w okresie poprzedzającym poważniejsze zmiany związane z dojrzewaniem. Dla zapewnienia największej dokładności niezbędne jest ustalenie nie tylko wieku chronologicznego, łecz także i „wieku szkieletowego”: przeprowadza się to na podstawie zdjęcia rentgenowskiego nadgarstka (Bayley, 1946).
Zmiany w poziomie rozwoju, które dokonały się w ostatnich latach, zoslaly dobrze podsumowane w dwóch oficjalnych publikacjach Hathaway a (1957) oraz Hathawaya i Forda (1960). Chociaż czas maksymalnego tempa wzrostu przyjęto jako dogodny wskaźnik dojrzewania, proces osiągania dojrzałości jest o wiele bardziej skomplikowany. Na przykład fakt, że dziewczyna przeszła pierwszą menstruację, nie musi oznaczać, że może już zachodzić w ciążę, W rzeczywistości większość dziewcząt miesiączkuje, zanim ich jajniki są w stanie wytwarzać dojrzałe komórki jajowe (Ford i Beach, 1951). W pewnym poważnym studium otrzymano następujące wyniki: spośród 700 kobiet, które wyszły za mąż w wieku od 15 do 19 lat, 44% urodziło dzieci w ciągu dwóch pierwszych lat małżeństwa, podczas gdy z 1835 kobiet, które wyszły za mąż w wieku od 20 do 24 lat, urodziło dzieci w takim samym okresie czasu po ślubie – 91% (Duncan, wg Montagu. 1946). Wypływa stąd wniosek, że wiele kobiet z grupy młodszej mogło nie być jeszcze dość dojrzałymi, aby w tym czasie urodzić dziecko. Okres bezpłodności we wczesnej młodości występuje bardzo często u wielu ssaków, w tym także u Naczelnych (Ford i Beach, 1951). Dla męzczyzny najlepszym wskaźnikiem dojrzałości płciowej jest zdolność wytwarzania dojrzałych do zapłodnienia plemników, lecz ze wskaźnika tego trudno jest korzystać.
Dojrzałość płciowa to jeszcze nie wszystko. Płodność mężczyzny lub kobiety nie oznacza, że proces dojrzewania został zakończony. Z tymi zastrzeżeniami możemy jednak przyjąć okres maksymalnego tempa wzrostu jako dogodny punkt orientacyjny, pozwalający porównywać różne jednostki co do ich względnego poziomu dojrzałości.
Leave a reply