Teoria bodźców sygnałowych – kontynuacja

Chociaż teorii tego rodzaju nie wysuwa się bez ważnych przyczyn i trzeba ją zatem uważać za prawdopodobną alternatywę teorii popędowej, ci którzy nie chcą jej przyjąć, sądzą, że jest coś istotnego w rozróżnieniu między siłami napędowymi zachowania a nadawaniem kierunku zachowaniu. W pewnych przypadkach obie te role może spełniać ten sam bodziec, jak przy bolesnym oparzeniu, które zarówno zwiększa pobudzenie, jak i ukierunkowuje reakcje cofania się od źródła gorąca. W innych przypadkach, jak przy wzmożeniu wyuczonej czynności w miarę wzrastania głodu, obie te funkcje zdają się występować oddzielnie.

Dawno już zauważono, że te rodzaje zachowania, do których organizmy dążą, mają na ogól zabarwienie przyjemne, podczas gdy te, których unikają, mają zabarwienie przykre czy nieprzyjemne, Z tego względu emocja (czyli afekt – alternatywne określenie dla jakości emocjonalnej: zob. rozdział 6) może wchodzić w grę jako wyznacznik motywowanego zachowania lub przynajmniej jako ważny czynnik towarzyszący. Teoria afektywnego pobudzenia zajmuje stanowisko, według którego afektywne (emocjonalne) konsekwencje są nieodłącznymi właściwościami motywowanego zachowania: w motywach apety- tywnych afekt pozytywny (przyjemność) jest istotnym aspektem aktywności spełniającej, a negatywny afekt (ból lub przykrość) jest istotnym aspektem zachowania unikającego.

McClelland (1955), który wysunął teorię afektywnego pobudzenia, definiuje motyw jako silne skojarzenie afektywne, dla którego charakterystyczna jest antycypacyjna reakcja spełniająca, i które opiera się na skojarzeniu w przeszłości pewnych sygnałów z przyjemnością lub przykrością. Tak więc, twierdzi się, że „oczekiwanie przyjemności (lub przykrości) oparte na tym, co zdarzyła się w przeszłości, kieruje motywowaną działalnością”.