Jeśli jednakże uznaje się ukierunkowanie na cel (np. ku pożądanej przynęcie lub od niepożądanej) za jeden z aspektów popędu, wówczas trzeba przyjąć interpretację wielopopędową. Ci, którzy stoją na tym stanowisku, odróżniają na przykład popędy apetytywne (dążenia) i popędy awersyjne (unikanie), takie jak poszukiwanie pożywienia (popęd apetytywny), czy unikanie bólu (popęd awersyjny).
Według klasycznej formy teorii popędu-przynęty popęd jest „popchnięciem od wewnątrz” prowadzącym do energicznego, działania, a rolę przynęty odgrywa usunięcie napięcia wytworzonego przez popęd. Uznaje się jednak, że zależność pomiędzy popędem a przynętą jest bardziej skomplikowana. ' Niektóre przynęty są przekładane nad inne, a przynęta w pewnych okolicznościach zdaje się wzmagać popęd (jak wówczas, gdy zapach świeżo wypieczonego chleba powoduje, że chce się nam jeść, nawet jeśli przedtem nie byliśmy głodni).
Uczeni zajmujący się teorią popędów przyjmują zwykle listę pierwotnych czy podstawowych popędów, dla których łatwo jest zidentyfikować odpowiadające im stany fizjologiczne (zazwyczaj głód, pragnienie, popęd płciowy, ból), a następnie dodają inne „wyuczone” czy „nabyte” popędy odpowiedzialne za motywowane zachowanie, nie oparte bezpośrednio na tych podstawowych stanach. Liczne trudności, które napotyka się przy próbach zastosowania teorii potrzeby- -popędu-przynęty do całokształtu zachowania, spowodowały, że wielu teoretyków kwestionuje ją, toteż obecnie teorii tej nie przyjmuje się już z taką dozą pewności jak początkowo.
Leave a reply