Człowiek zawsze starał się zrozumieć siebie i otaczający go świat, gdyż potrafi, zastanawiać się nad przeszłością, brać pod uwagę aktualne doświadczenia i robić plany na przyszłość. Gdy stykał się ze zjawiskami, których nie był w stanie pojąć, skłonny był początkowo przypisywać je boskiej interwencji lub jakiejś magii zapewne praktykowanej na nim przez jego wrogów. Rozwój nauk przyrodniczych datuje się od czasu, gdy człowiek dostrzegł w zjawiskach przyrody pewien porządek, który czynił je dlań zrozumiałymi, a więc na przykład gdy stwierdził, że przez oswajanie zwierząt lub uprawę zbóż może mieć wpływ na zaopatrzenie się w żywność.
Nauki przyrodnicze prowadzą do zrozumienia zjawisk zachodzących w naturze, prowadzą do przewidywania ich przebiegu, a zatem do pewnej kontroli nad zdarzeniami. Psychologia podobna jest do innych nauk przyrodniczych pod tym względem, że stara się zrozumieć, przewidywać i kontrolować specyficzny przedmiot swoich badań, którym jest zachowanie człowieka i innych zwierząt. Psychologia interesuje się tym, w jaki sposób rozwija się zachowanie w toku ewolucji gatunków i rozwoju jednostki: interesuje się procesem uczenia się i rozwiązywania problemów, motywami, które wywołują i utrzymują zachowanie na określonym poziomie oraz nadają mu kierunek. Psychologia, podobnie jak inne nauki przyrodnicze, ma swój aspekt „czysty’”i „stosowany”: jako nauka stosowana daje możliwości korzystania z wiedzy psychologicznej w trakcie wychowywania dzieci, w nauczaniu, w przemyśle, w zarządzaniu i w stosunkach międzynarodowych.
Leave a reply