Zdaniem Cannona homeostaza nie określa właściwego poziomu funkcjonowania człowieka: jest ona jedynie środkiem ochronnym. Najwyższe osiągnięcia człowieka wchodzą w zakres czynności wykraczających poza homeostazę i wykonywane są bez jakiejkolwiek myśli o aktualnym stanie ciała.
Ciało ludzkie jest skomplikowanym, wrażliwym i reagującym organizmem, zdolnym do harmonijnego funkcjonowania dzięki mechanicznej strukturze kości i mięśni, dzięki krążeniu krwi, która rozprowadza po ciele hormony oraz dzięki układowi nerwowemu, który kieruje całością.
Do mechanizmów umożliwiających precyzyjną koordynację mięśni należy przeciwstawne unerwienie, umożliwiające współdziałanie mięśni antagonistycznych oraz słaba, lecz nieustanna aktywność znajdujących się w stanie spoczynku mięśni, która daje w efekcie napięcie czyli tonus mięśniowy.
Gruczoły dokrewne, ze względu na wydzielane przez nie do krwiobiegu hormony, mają doniosłe znaczenie dla tych aspektów zachowania, które wiążą się z emocjami, motywacją i osobowością. Wśród nich największy wpływ na zachowanie mają: przysadka mózgowa, tarczyca, nadnercza oraz gruczoły płciowe, jakkolwiek gruczoły przytarczyczne i trzustka mają też ważne funkcje do spełnienia.
Wielkie zainteresowanie psychologów wzbudza z powodu swych ścisłych powiązań z zachowaniem ewolucja mózgu i układu nerwowego. Zwierzęta jednokomórkowe reagują bezpośrednio na otoczenie, bez wyspecjalizowanego układu nerwowego: nawet zwierzęta wielokomórkowe, takie jak gąbka,- nie mają nerwów. Początki układu nerwowego upatrujemy w sieci nerwowej występującej u jamochłonów, np. u meduzy. Jest to siatka złożona z komórek nerwowych zwanych neuronami. W miejscu podrażnienia nerwów występują lokalne skurcze mięśni: pobudzenie rozprzestrzenia się we wszystkich kierunkach od punktu drażnienia. Jeden z jamochłonów, c h e 1 b i a, osiąga pewną koordynację ruchów pływania dzięki temu, że niektóre z jego nerwów skupiają się w pierścieniu na brzegu „parasola”: nie istnieje tu jednak żadna koordynacja ośrodkowa – nic, co by odpowiadało „mózgowi”. U płazińców, zaliczanych do robaków, mamy zaczątki układu nerwowego tego rodzaju, który już występuje u wyższych form. Sieć nerwowa łączy się tu z układem nerwowym o spolaryzowanych synapsach, w których impulsy są przewodzone tylko w jednym kierunku poprzez połączenia między neuronami (poprzez synapsy). Niektóre płazińce mają układ nerwowy typu drabinkowego ze strunami nerwowymi i prymitywnym mózgiem.
Leave a reply