Pierwszym etapem uczenia się jest myślenie albo odkrywanie rozwiązań problemów. W tym samym stopniu, w jakim zwierzęta potrafią rozwiązywać swoje problemy, możemy też przypisywać im myślenie. Ich myślenie jest niezbyt skomplikowane, ponieważ nie wykorzystują one symboli, stąd też nie można go nazwać rozumowaniem. W przypadku zwierząt możemy zatem badać myślenie w jego najprostszej formie. Ich duża dostępność i łatwość, z jaką można kierować ich zachowaniem, sprawiły, że wykorzystywano je w wielu eksperymentach dotyczących uczenia się.
Za początek naukowych współczesnych badań nad uczeniem się zwierząt można uważać koniec XIX wieku. Wówczas to angielski biolog LLOYD MORGAN obserwował swego foksteriera Tony’ego, jak uczył się otwierać furtkę w ogrodzie, unosząc pyskiem skobel. Pies znajdował się na niewielkim podwórku otoczonym płotem. Ponieważ chciał stamtąd wyjść, wsuwał nos pomiędzy kolejne sztachety płotu, a kiedy dotarł do bramki i wsunął pysk między jej deski, wówczas skobel uniósł się, furtka otworzyła, a pies mógł wydostać się za ogrodzenie.
Należy podkreślić, że Tony nie widział przedtem otwartego ogrodzenia ani manipulacji skoblem. Należy zatem wykluczyć celowe naśladowanie zachowania ludzkiego. Czy pies mógł samodzielnie wywnioskować o istnieniu wyjścia?
Morgan, opierając się pokusie wyjaśnienia zachowania psa poprzez przypisanie mu wysokiej inteligencji, ustalił zasadę, która do dzisiaj zwie się kanonem Lloyda Morgana. Powinien on być przestrogą dla psychologów, by nie przypisywali ludzkich cech zwierzętom, jeśli ich zachowanie możria wyjaśnić prościej. Według Morgana, tego typu personifikacja stanowi współczesny nawrót do antropomorfizmu człowieka pierwotnego -jest egocentryczną skłonnością do dostrzegania motywów ludzkich we wszelkich zjawiskach przyrody i w organizmach żywych.
Leave a reply