Chociaż młodzież często potrzebuje większej niezależności, Lillian zamiast tego wymagała emocjonalnego podtrzymania i uspokojenia. Otrzymała to od swego przybranego ojca okazującego jej pełne zrozumienie i kryzys minął szczęśliwie (Smithies, 1933).
Taka interpretacja historii przypadku Lillian nie jest jedyną możliwą. Dla sprawdzenia hipotezy, że wczesne przeżycia pociągają za sobą odległe w czasie następstwa, potrzeba więcej dowodów o charakterze eksperymentalnym. Za hipotezą tą przemawiają eksperymenty na białych szczurach: wykazano w nich, że nieregularne karmienie we wczesnym okresie życia może wpływać na skłonności do robienia zapasów przez dorosłe szczury, nawet jeśli potem jadały regularnie.
Siedem młodych szczurów w wieku dwudziestu czterech dni wkrótce po odłączeniu ich od piersi karmiono nieregularnie i skąpo przez okres ośmiu dni. Siedem innych szczurów z tego samego pomiotu traktowano jako grupę kontrolną i nie pozbawiano ich jadła. Po tym ośmiodniowym okresie obie grupy karmiono według normalnej i odpowiedniej diety aż do osiągnięcia dojrzałości. Następnie sprawdzono skłonność szczurów do gromadzenia zapasów w pięć miesięcy po upływie czasu, w którym obie grupy były odżywiane dobrze. Sprawdzian ten nie wykazał żadnych różnic pomiędzy grupami, jednakże kiedy obie grupy zwierząt, eksperymentalną i kontrolną, przez pewien czas karmiono nieregularnie, tak ze przechodziły one nawet okresy skrajnego głodu, a następnie kiedy miały już jedzenia pod dostatkiem, sprawdzone ich zapasy: okazało się, ze szczury pozbawiane jedzenia we wczesnym okresie życia, zgromadziły dwa i pół raza więcej gałek pokarmu niż szczury kontrolne. To nadmierne gromadzenie zapasów przez szczury głodzone w początkowym okresie życia zgadza się z hipotezą, że pewne następstwa deprywacji w niemowlęctwie przetrwały i zostały reaktywowane w okresie stressu w wieku dojrzałym (Hunt, 1941).
Leave a reply