Psychologowie byli kiedyś przekonani, że inteligencja jest odrębną kategorią. Nie zawsze akceptowali naukową definicję inteligencji. Niektórzy nazywali ją zdolnością uczenia się. Inni określali ją jako zdolność adekwatnej adaptacji do środowiska, a jeszcze inni jako generalną tendencję do nabywania umiejętności. Wszyscy jednak zgadzali się co do tego, że człowiek inteligentny okazuje się równie błyskotliwy w podejściu do różnych zagadnień.
Po pewnym czasie psychologowie zwrócili uwagę na fakt, że niektórzy ludzie wydają się bardziej inteligentni w jednych dziedzinach, a w innych mniej. Wysunięto wówczas teorię, według której inteligencja stanowi połączenie określonych uzdolnień, nazwanych zdolnościami.
Niektórzy psychologowie próbowali pogodzić te stanowiska, lansując kompromisową koncepcję, że całkowite uzdolnienie człowieka stanowi sumę jego wielu specyficznych zdolności oraz ogólnej inteligencji. Pojawiła się też koncepcja, że istnieją różne rodzaje inteligencji ogólnej. Jednym z pierwszych propagatorów tej teorii był EDWARD L. THORNDIKE, który utrzymywał, że w inteligentnym zachowaniu można wyróżnić trzy rodzaje inteligencji:
– mechaniczną,
– społeczną,
– abstrakcyjną.
Przez mechaniczną inteligencję Thorndike rozumiał umiejętność używania narzędzi i przedmiotów oraz umiejętność posługiwania się maszynami. Inteligencja społeczna miała obejmować rozumienie ludzi i zdolność do mądrego postępowania w stosunkach z nimi. Inteligencja abstrakcyjna to zdolność do operowania symbolami i pojęciami takimi, jak: słowa, liczby, uogólnienia i zasady nauki.
Leave a reply