W badaniach tych stwierdzono także, że piętnastoletnich chłopców, którymi zachwycały się dziewczęta, podziwiali również chłopcy. Oznacza to, że chłopcy i dziewczęta mieli podobny pogląd na zalety piętnastoletniego mężczyzny, natomiast piętnastoletnie dziewczęta, którymi zachwycali się chłopcy, mogły być zarówno łubiane, jak i nielubiane bądź też traktowane obojętnie przez przedstawicielki swej własnej płci.
Młodzież ocenia cechy osobowości w sposób nie zawsze zgodny z poglądami dorosłych. Tak więc brak zainteresowania schludnością, okazywany przez dwunastoletnich chłopców, i wysoka ocena, którą dają oni hałaśliwości i gwałtowności, może doprowadzać ich matki do rozpaczy. „Czar” podziwianych dziewcząt piętnastoletnich każe im często ubierać się i zachowywać w taki sposób, który napawa matki lękiem, że ich córki dostały się w złe towarzystwo. Jeśli rodzice chcą zrozumieć młodzież, ważne jest, aby wiedzieli, co dorastający chłopcy i dziewczęta myślą nawzajem o sobie.
Tyle dorastających chłopców i dziewcząt dopuszcza się antyspołecznych czynów, że przestępczość młodocianych stała się poważnym problemem społecznym. Jeśli zrozumiemy, jakie okoliczności skłaniają młodzież do antyspołecznego zachowania, może to rzucić światło na bardziej ogólne problemy rozwoju młodzieży.
Możemy wyróżnić dwa rodzaje przestępczości: przestępczość grupową i przestępczość indywidualną. Przestępczość grupowa przejawia się w gangach, w których duża liczba młodych ludzi podporządkowuje się wzorowi grupowemu: może on obejmować kradzieże -samochodów, bójki, wybryki seksualne lub inne formy zachowania, potępiane przez kulturę dorosłych. Przestępczość indywidualna występuje natomiast wszędzie zarówno w „złych”, jak i w „dobrych” rodzinach i środowiskach, a najlepiej można ją zrozumieć jako usiłowanie młodej osoby, by rozwiązać na własną rękę pewien typ problemów osobistych.
Leave a reply