Stosunki z rówieśnikami

Jeśli dorastający chłopiec lub dziewczyna może znaleźć oparcie w swoich rówieśnikach, to łatwiej będzie im wtedy wyzwolić się z więzów domowych. Dorastająca młodzież przywiązuje wielką wagę do uznania ze strony grupy rówieśników. Licznych dowodów świadczących o istnieniu takiej potrzeby dostarczają starania młodzieży, by upodobnić się do innych członków swej grupy. Jeśli w szkole panuje moda noszenia niebieskich spodni z wyłożonymi mankietami, prawie wszyscy chłopcy będą się upierać, że muszą nosić niebieskie spodnie z wyłożonymi mankietami. Wyróżnianie się naraziłoby ich na krytykę i odrzucenie.

Potrzeba bezpieczeństwa, które daje grupa, prowadzi do formowania się grup zamkniętych, takich jak „gangi” u chłopców i „paczki” u dziewcząt. Członkowie zamkniętej grupy czują się szczególnie ściśle związani ze sobą i bardzo mocno uświadamiają sobie różnicę pomiędzy „wewnątrz” i „na zewnątrz” grupy pomiędzy tymi, co do niej należą, ą tymi, co nie należą. Charakter tych ściśle spojonych grup w bardzo dużym stopniu zależy od możliwości, których dostarcza dana dzielnica. Bliska przyjaźń z paroma kolegami (czy koleżankami) jest ważną sprawą dla dorastającego chłopca (czy dziewczyny), a dziecko izolowane cierpi z tego powodu.

Przeprowadzono badania, w których starano się ustalić, na czym polega wzajemna atrakcyjność młodzieży dla siebie. Jakie cechy uważają za pożądane u członków swej grupy dzieci, a jakie dorastająca młodzież? By móc odpowiedzieć na to pytanie, wybrano do badań dwie grupy: dwunastolatków z szóstej i siódmej klasy (większość z nich znajdowała się w okresie prepubertalnym) oraz piętnastolatków (wielu postpubertalnych) z dziewiątej klasy. W każdej grupie wieku zbadano 350 osób (połowę chłopców, połowę dziewcząt), 260 osób brało udział w obu badaniach. Dzieci przypisywały sobie nawzajem pewne cechy za pośrednictwem zmodyfikowanej odmiany testu „zgadnij, kto to?” opisanej poniżej Następnie można się było przekonać, jakie cechy na ogół przypisywano tym, na których głosowano jako na popularnych, koleżeńskich czy przywódców Ponieważ dzieci znały się nawzajem dobrze, przyjęto, że charakterystyki te były dość ścisłe. Przyjęto także, że cechy przypisywane popularnym dzieciom były cechami, które uważano za pożądane.