Category Psychologia

Węch lub inaczej mówiąc powonienie jest zmysłem rozróżniającym także substancje chemiczne. Zmysł węchu jest pobudzany, gdy gazowe składniki substancji docierają do płynnych wydzielin w nosie. Receptorami węchu są komórki wrzecionowate zlokalizowane w nabłonku węchowym nosa, a połączone z nerwami węchowymi. Zakończenia nerwów węchowych są zlokalizowane w części szczytowej jamy nosowej, nie bezpośrednio na drodze wdychanego i wydychanego powietrza. Taka budowa chroni receptory węchowe przed nadmierną stymulacją. Ta lokalizacja zmusza nas do energicznego wdychania, aby uzyskać „mocny podmuch” słabego zapachu. Bardziej lotne substancje, które rozpadają się na małe cząsteczki, pachną silniej, ponieważ większa ich ilość osiąga receptory. Podobnie jak w przypadku zmysłu smaku eksperymentalnie wyróżniono podstawowe klasy zapachów:

Jak można wytłumaczyć te rezultaty? W układzie- nerwowym musi istnieć jakiś regulator, który kontroluje popęd pragnienia, podobnie jak termostat kontroluje temperaturę w pomieszczeniu. Ustalono eksperymentalnie okolicę w podwzgórzu, gdzie może zachodzić taka regulacja. Pierwsze eksperymenty sprawdzające tę teorię przeprowadzono na kozach, a otrzymane wyniki zweryfikowano później na innych zwierzętach. Jeśli do trzeciej komory (wypełnionej płynem jamy w mózgu, znajdującej się blisko podwzgórza) wstrzyknąć nieco roztworu soli, koza wypija ogromną ilość wody. Wstrzyknięcie czystej wody nie wywołuje takich objawów (Andersson, 1953), Wypływa stąd wniosek, że musi istnieć jakiś „ośrodek mózgowy” wrażliwy na potrzebę wody istniejącą w organizmie i regulujący pragnienie: powstaje przypuszczenie, że mogą istnieć takie „ośrodki” i dla innych popędów: Można wykształcić specyficzne pragnienia innych płynów, takich jak kawa, herbata lub napoje alkoholowe. Popęd pragnienia, podobnie jak popęd głodu, może być modyfikowany przez doświadczenie.

Gdy dzieci przechodzą okres szybkiego wzrostu, w którym występują często znaczne różnice pomiędzy rówieśnikami, przewidywanie ostatecznej jego wysokości budzi nierzadko pewne zainteresowanie.

Gdy istnieje wyraźna rozbieżność pomiędzy tym, co spostrzegamy, a rzeczywistymi faktami, doświadczenie takie określa się mianem złudzenia. Na przykład, gdy wkładasz ołówek do kubka z wodą, ołówek wydaje się zgięty. Oczywiście wiesz, że tak nie

Przykład myślenia opisanego powyżej można analizować zgodnie z ogólnym schematem zaproponowanym w 1910 roku przez JOHNA DEWEYA. W schemacie tym rozumowanie zostało potraktowane jako ciąg kroków następujących po sobie w określonym porządku:

Osoba, która od szeregu godzin obchodziła się bez jedzenia, nie odczuwa głodu przez cały czas. Wrażenia bólu lub „ssania” opisywane jako paroksyzmy głodowe występują nieregularnie. W eksperymentach mających na celu wykrycie podłoża tych paroksyzmów, badany, pozbawiony pokarmu przez czas dłuższy, połykał gumowy balonik, który następnie nadmuchiwano, dopóki nie wypełnił ścianek żołądka. Cienką rurkę od balonika dołączano do przyrządu rejestrującego skurcze ścianek żołądka {ryc. 5-2) za pomocą poruszającej się wskazówki. Badanemu, który nie mógł widzieć tej wskazówki, polecono naciskać klucz telegraficzny, gdy tylko poczuje paroksyzm głodu. Stwierdzono, że badany naciskał klucz prawie jednocześnie ze skurczami swego żołądka.

Wszystko, czego doświadczamy, dociera do nas poprzez narządy zmysłów, te zaś mogą być rozumiane jako stacje odbiorcze dla bodźców, które pochodzą z zewnątrz lub z wnętrza naszego ciała.

Próby zrozumienia doświadczenia ludzkiego i zachowania są stare jak świat. Pierwsze teorie przypisywały świadomość jakiemuś wewnętrznemu duszkowi – „małemu człowieczkowi”, mieszkającemu gdzieś w naszym ciele. Późniejsi myśliciele, np. greccy filozofowie PLATON i ARYSTOTELES, mówili o psyche lub duszy jako centrum doświadczenia. Od tego słowa wzięła swą nazwę psychologia.

Dzieci z ilorazem inteligencji wynoszącym ponad 140 wymagają określonej opieki. Często sprawiają one poważne kłopoty swym rodzicom i opiekunom, którzy usiłują im pomóc. Nie jest to łatwe,

Zwolennicy psychologii postaci wykazują, że w procesie spostrzegania jesteśmy skłonni do organizowania bodźców wzdłuż linii pewnych naturalnych tendencji, które mogą być związane z organizowaniem i grupowaniem funkcji w mózgu.

Psychologowie byli kiedyś przekonani, że inteligencja jest odrębną kategorią. Nie zawsze akceptowali naukową definicję inteligencji. Niektórzy nazywali ją zdolnością uczenia się. Inni określali ją jako zdolność adekwatnej adaptacji do środowiska, a jeszcze inni jako generalną tendencję do nabywania umiejętności. Wszyscy jednak zgadzali się co do tego, że człowiek inteligentny okazuje się równie błyskotliwy w podejściu do różnych zagadnień.

Starając się utrzymać korzystną pozycję wobec rodziców, dziecko często przejawia zazdrość o braci i siostry. Wyrażenie – rywalizacja rodzeństwa – bywa używane dla określenia współzawodnictwa pomiędzy dwoma braćmi, dwiema siostrami lub między bratem a siostrą.