Jeśli jednakże uznaje się ukierunkowanie na cel (np. ku pożądanej przynęcie lub od niepożądanej) za jeden z aspektów popędu, wówczas trzeba przyjąć interpretację wielopopędową. Ci, którzy stoją na tym stanowisku, odróżniają na przykład popędy apetytywne (dążenia) i popędy awersyjne (unikanie), takie jak poszukiwanie pożywienia (popęd apetytywny), czy unikanie bólu (popęd awersyjny).
Wilhelma WTundta (1832-1920) uważa się powszechnie za twórcę nowoczesnej psychologii eksperymentalnej, ponieważ on to założył w 1879 r. w Lipsku pierwsze laboratorium psychologiczne. Większość jego prac była poświęcona zmysłom, szczególnie wzrokowi. Poprzez swoje badania nad czasem reakcji Wundt i jego współpracownicy wnieśli również wielki wkład do prac nad mierzeniem czasu procesów psychicznych. Prócz tego badali om uwagę, procesy emocjonalne i procesy skojarzeniowe pamięci Psychologia Wundta była intro- spckcyjna (tj. odwoływała się do sprawozdań badanego z jego własnych doznań), lecz równocześnie przywiązywała wielkie znaczenie do metod laboratoryjnych, korzystając z różnych rodzajów precyzyjnych przyrządów Jako przykład możemy przytoczyć jeden z wczesnych eksperymentów Wundta nad czasem reakcji, przeprowadzony w 1888 roku. Czas reakcji jest to czas, który upływa między bodźcem a reakcją na ten bodziec. Wundt stwierdził, ze jeśli badany – który ma zdjąć palec z klucza telegraficznego w momencie, gdy zapali się światło – zwraca uwagę na zobaczenie światła, wówczas czas reakcji jest dłuższy w porównaniu z sytuacją, w której skierowuje swą uwagę na ruch palca. Wydaje się to trochę dziwne, zwłaszcza ze badany reaguje w każdym przypadku bardzo szybko, a różnica, jak to nieco nieściśle w tym wczesnym eksperymencie ustalił Wundt, wynosiła około 0,1 sekundy. Czemu ją przypisać? Wundt odróżniał percepcję od apercepcji, które to rozroż- menie ma dziś głównie znaczenie historyczne. Twierdził on, że gdy uwaga była skierowana na ruch, wówczas miała miejsce prosta percepcja, przy czym światło bardzo szybko wywoływało ruch. Kiedy zaś uwaga była skierowana na bodziec, wówczas występowała dodatkowa czynność – apercepcja, która jest jakby pełniejszą percepcją tego światła. Wundt określił, ze ta apercepcja trwa około 0,1 sekundy. Dziś nie zgadzamy się wprawdzie z jego interpretacją, ponieważ procesy zachodzące między bodźcem a reakcją mają bardziej złożoną strukturę, niż to przypuszczał Wundt. lecz takie eksperymenty pozwoliły powiązać teorię z obserwacjami, zapoznawały psychologów ze stosowaniem przyrządów laboratoryjnych oraz wprowadziły pomiary ilościowe do psychologii.
Wraz z dojrzewaniem coraz mniej jest wzmianek o wyglądzie zewnętrznym jako o aspekcie samooceny, (Dane wg Jersilda, 1952). uznają jego rodzice? Czy starając się o uznanie swoich rówieśników będzie robił wszystko, do czego go zachęcają lub zmuszają? Musi wybrać, czy ma się przystosowywać czy przeciwstawiać, respektować konwencjonalne tabu czy próbować je omijać, szukać chwilowych przyjemności, czy też dążyć do odległych celów. Stwarza sobie coś w rodzaju wizerunku idealnego „ja”, którym chciałby się stać, a następnie osądza siebie przez porównywanie się z tym ideałem.
Psychoanalityczna psychologia Zygmunta Freuda (1856-1939) została zaprezentowana psychologom amerykańskim w serii wykładów juz w r. 1909, zanim jeszcze behawioryzm i teoria postaci wkroczyły na scenę. Wykłady te odbyły się na Universytecie Clarka na zaproszenie psychologa G. Stanleya Halla. Tak więc pierwszymi przedstawicielami nauki, którzy uznali znaczenie dzieła Freuda, byli zawodowi psychologowie, aczkolwiek przez wiele lat każda wzmianka o Freudzie była dla niego nieżyczliwa, jeśli nie wroga. Obecnie wpływ glądach na strukturę życia psychicznego, krytykując jej atomistyczny (psychika składa się z wrażeń jako podstawowych elementów-atomów) i asocjacyjny (kojarzenie się wrażeń daje w efekcie „wyższe procesy psychiczne”) charakter (przyp. red. poi.).
Miniaturowe systemy często są budowane wokół modeli logicznych, matematycznych lub fizycznych. Na przykład w geometrii euklidesowej, którą wykłada się w szkole średniej, zaczyna się od definicji i pewników, po czym przechodzi się do twierdzeń, których należy dowieść. Aby udowodnić twierdzenie, dedukuje się je z tego, co jest dane, a odbywa się to w drodze stopniowego, logicznego wnioskowania na podstawie możliwych do przyjęcia założeń. Gdy już udowodniliśmy jakieś twierdzenie, można z niego wyprowadzić pewne wnioski, to jest inne twierdzenia, które również muszą być prawdziwe. Metodę tę można przystosować do nauk przyrodniczych, wprowadzając dodatkowy etap w związku z koniecznością eksperymentalnego sprawdzania twierdzeń i wniosków. Jeśli rezultaty zgadzają się z przewidywaniami, wówczas przyjęte założenia mogą być słuszne: jeśli rezultaty nie są zgodne, wówczas trzeba zmienić założenia albo przyjąć pewne założenia dodatkowe.
Jest to stary problem filozoficzny, którego bynajmniej nie rozstrzyga fakt, że zwolennika determinizmu nie można pokonać na gruncie empirycznym (ponieważ przeszłość nigdy się nie powtarza). Można jednakże przeciw determinizmowi wysunąć zarzut w związku z przewidywaniem przyszłości. Gdyby istniała możliwość ścisłego przewidywania przyszłości, wówczas determinizm byłby mocno ugruntowany. Ponieważ jednak przyszłość daje sie przewidywać jedynie w ograniczonym stopniu, twierdzenie, że stanowisko deterministyczne jest prawdziwe, musi być w równej mierze aktem wiary, jak i twierdzenie przeciwne. Ponieważ psycholog nie jest zainteresowany takimi aktami wiary, czyni słusznie, pozostawiając problem wolnej woli i determinizmu otwartym.
Cierpienie jest stanem przykrym i nieznośnym: przykrość ta wywołuje popęd unikania bólu, który wypływa z organicznej potrzeby unikania wszelkich uszkodzeń ciała czy ran. Ból stanowi więc najlepsze potwierdzenie reguły, że popędy fizjologiczne są stanami niepożądanymi, z których organizm stara się wyzwolić. Jak popęd głodu prowadzi do uwolnienia się od paroksyzmów głodowych, a popęd pragnienia – od wyschniętego i spieczonego gardła, tak samo popęd unikania bólu prowadzi do takich działań, które zmniejszają cierpienie organizmu: przykładowo wymienić tu można odskoczenie od naelektryzo- wanego ogrodzenia, zdjęcie uwierającego buta, położenie okładu z lodu na rozpalonym czole lub ucieczkę w bezpieczne miejsce.
Obserwujemy zarówno zmiany postawy między ósmą klasą a ostatnim rokiem studiów, jak i między latami 1923, 1943 i 1953. (Źródło: Pressey i Jones, 1955). batę wobec mniejszej liczby czynności niż współcześni im uczniowie szkoły średniej. (2) Między rokiem 1923 a 1943, a także między 1943 a 1953 zmniejszyła się ogólna liczba potępianych czynności, przynajmniej przez studentów.
– Pierwsze laboratorium psychologiczne założył w Lipsku Wilhelm Wundt w r. 1879. Wpływowi jego można w dużej mierze przypisać gwałtowny rozwój psychologii eksperymentalnej w Ameryce. Wielu uczniów Wundta zajęło odpowiedzialne stanowiska na amerykańskich uniwersytetach. Spośród innych znanych uczonych, którzy odegrali rolę w rozwoju psychologii, można wymienić F. Galtona i K. Darwina w Anglii.
Ten schematyczny rysunek przedstawia główne części ośrodkowego układu nerwowego człowieka oraz ich funkcje. (Pokazano tu tylko górny odcinek rdzenia kręgowego, który również stanowi część ośrodkowego układu nerwowego: dalsze szczegóły zob. ryc. 2-16). dla współczesnej neurofizjologii i psychologii fizjologicznej. Jako przykład możemy przytoczyć doświadczenia nad regulacją pocenia się w wyniku zmian temperatury w rejonie podwzgórza (Benzinger, 1961).
Dorastający chłopiec czy dziewczyna zwykle stają się problemem dla swoich rodziców lub dla społeczeństwa, ponieważ każde z nich jest problemem dla samego siebie. Przejście od wieku dziecięcego do dojrzałego przynosi ze sobą zarówno stany napięcia, towarzyszące rozwojowi fizyczneihu i zmianom fizjologicznym, jak i konflikty związane z kształtowaniem się zachowania społecznego, typowego dla dorosłych w naszej kulturze.
W badaniach tych stwierdzono także, że piętnastoletnich chłopców, którymi zachwycały się dziewczęta, podziwiali również chłopcy. Oznacza to, że chłopcy i dziewczęta mieli podobny pogląd na zalety piętnastoletniego mężczyzny, natomiast piętnastoletnie dziewczęta, którymi zachwycali się chłopcy, mogły być zarówno łubiane, jak i nielubiane bądź też traktowane obojętnie przez przedstawicielki swej własnej płci.