W okresie pierwszej wojny światowej grupa psychologów amerykańskich, zwanych behawiorystami, przedstawiła nowy pogląd na świadomość, który był równie sceptyczny jak postawa psychoanalityków. Behawioryści dalecy jednak byli od uznania nieświadomości. Freud był im obcy. Główną postacią tego nurtu był JOHN B. WATSON, który początkowo zajmował się eksperymentalnym badaniem zwierząt, gdzie tradycyjne metody psychologii, odwołujące się do świadomości, nieświadomości czy introspekcji, nie miały żadnego praktycznego znaczenia. Tym, co eksperymentator mógł tutaj obserwować, było jedynie zachowanie. Behawioryści uznawali taką metodę za niezwykle cenną, gdyż obserwacja miała charakter obiektywny i wolna była od subiektywizmu badań nad świadomością, introspekcyjnych doznań i wolnych, nieświadomych skojarzeń. Zastosowali techniki wykorzystywane do badań zachowania zwierząt w badaniach nad zachowaniami człowieka. Behawioryści opierali się w znacznej mierze na fizjologii, a ich najistotniejszym wkładem w rozwój psychologii były prace dotyczące reakcji warunkowych. W późniejszym okresie behawio- ryzm watsonowski uległ znacznym przemianom, jednakże jego systematyczne, obiektywistyczne podejście znalazło kontynuatorów w obiektywnej psychologii reprezentowanej między innymi przez CLARKA HULLA i EDWARDA TOLMANA.